De ggz; van een 6 naar een 7?

Ja ik ben dus een tikkeltje eigenwijs. Zoals ik in mijn vorige blog schreef; je stopt mij niet in een standaard. ‘Evidence based’ had ik vast alle schijn tegen; dat ik nog zou kunnen werken bijvoorbeeld. Dat kon ‘men’ ook niet weten want tijd om MIJ te leren kennen was er niet altijd. Uit de meningen, reacties die ik op LinkedIn lees, van mensen die werken in de psychische gezondheidszorg, maak ik op dat een deel zeker aandacht wil besteden aan ‘het leven’ van de cliënt, echter dat er geen tijd voor is. Past niet in het protocol zeg maar… 


Even proppen en een beetje aanduwen
En dat protocol is er ongetwijfeld om zaken efficiënt te laten lopen en risico’s te beheersen, dat begrijp ik. Fabriek Y produceert moertjes en leverancier Z heeft per week 23 pallets nodig. Kan voor een groot deel geautomatiseerd en gestandaardiseerd worden. Als het gaat om diensten of producten met een beleving of emotie, mensenwerk, werkt dat in mijn ogen ‘anders’. Want een persoon ‘prop’ je niet in een diagnose, in drie kwartier met wat vinkjes en oh ja, kijkt u maar even op het internet als u nog vragen heeft. Zo’n idee van de kleuter die het blokje in het driehoekige gat probeert te duwen van zo’n blokkendoos. En door…


Computer says no
Nou juist even niet, en door… Mijn lichaam gaf in november al wat signalen af die duidden op: schakel even terug van z’n 5 naar 3 of 2. Nou was ik de gelukkige bezitter van een saunabon die ik kreeg voor mijn verjaardag. Op een maandag in december besloot ik mijn ‘offline’ dagje te boeken. En in dezelfde week zou ik op donderdagavond met een vriendin naar hetzelfde saunaresort gaan. Afijn, vriendin kon helaas toch niet die avond dus ik wilde de reservering ‘omboeken naar een andere datum’. En aangezien ik er die maandag toch was dacht ik; dat regel ik even aan de balie. “Nee mevrouw, ik kan dat niet aanpassen want het systeem ‘pakt’ de nieuwe datum niet”. Drie keer terug naar de balie, vijf keer mailen naderhand want met het ‘omboeken’ van de datum in december naar januari werden er weer nieuwe boekingskosten in rekening gebracht etc… Computer says no *.


Misschien nog onwennig?
En daarom verslikte ik me tijdens het Festival Kwaliteitsontwikkeling ggz ook nog een keer in mijn koffie. Ik sta achter het initiatief, begrijp me niet verkeerd. Ik vind het goed dat er bijvoorbeeld ook een standaard ‘arbeid als medicijn’ is en een standaard ‘daginvulling en participatie’. Want het gaat om ‘meer’ dan alleen ‘het zieke deel’. Op naar de 7… En die 8 moet mogelijk zijn, en dat wil ik graag; omdat het om mensen gaat. En dat punt verschil zit hem voor mij in empathie, verbinding maken met de cliënt, het vertrouwen hebben in elkaar. Wellicht vinden we dat ‘eng’ omdat we het dan niet kunnen meten, kaderen, duiden of beheersen? Mijn wens is dat zaken meer ‘richtinggevend’ worden in plaats van dat het een vierkantje of driehoekje moet zijn.

==============================================================

De credits voor het idee ‘het blokje dat in het driehoekige gat in de blokkendoos moet’ zijn voor collega-ondernemer Petra KorstanjePetra en ik sparren regelmatig over ‘de ggz’ en dit jaar start ons project ‘Klopt of Kletskoek’ (over het stigmatiseren van mensen met een psychische aandoening omdat er veel Kletskoek is). 

* Computer says no is een sketch van Little Britain. Op Youtube vind je een paar afleveringen van computer says no. Zeg maar de paarse krokodil van Nederland ;-).

Reageren op mijn blog? Graag. Schrijf hieronder je bericht.

Blogposts