Succes is een keuze. Mag ik even kotsen? Ok ik heb een allergie op die uitspraak dat begrijpen jullie nu ;-). Want het leven is soms gewoon gedoe. Geweldige uitspraak van een collega-ondernemer, die ik hier graag met jullie deel. Mijn vraag van de week: wat is dat toch met dat gepoch?
Ik heb er zo’n zin in
Zien jullie het ook? Ik zit bijna dagelijks op LinkedIn. De laatste maanden valt het me op dat steeds meer mensen niet een artikel posten ‘maar’ pochen over hun nieuwe uitdaging. Vanaf maandag begin ik als senior bla die bla, met pijn in mijn hart heb ik afscheid genomen van mijn collega’s bla die bla, ik heb zo ontzettend zin in deze nieuwe topfunctie bij deze organisatie met een omzet van 6 nullen achter de 100 bla die bla. Je bedoelt dat je net zoals ik boventallig bent geworden vanwege een reorganisatie? En je gewoon fucking hard je best moest doen met solliciteren, netwerken en na tientallen afwijzingen gelukkig een nieuwe uitdaging hebt. Gefeliciteerd. Uiteraard gun ik het je van harte, begrijp me niet verkeerd. Want boventallig worden is echt heel naar; het doet wat met je zelfvertrouwen en zet je ‘schijnzekerheid’ op zijn kop.
Ik ben geweldig
Ok wellicht ben je niet boventallig maar wilde je gewoon een nieuwe job, of ging je verhuizen naar je nieuwe liefde of werd je jaarcontact niet verlengd. Als je het juiste vinkje op LinkedIn aanzet dan krijgen je connecties een melding van je nieuwe functie als je die aanpast. Het is mij iets te toevallig dat ik niet 1x keer per maand gepoch lees maar 2x per dag een dergelijke post op LinkedIn voorbij zie komen.
Waarom is het zo lastig om met elkaar te delen dat iets lastig is of dat het soms wat minder gaat.
Waarom voelen mensen de behoefte om van de social media daken te schreeuwen: kijk eens hoe geweldig mijn leven is. Ik ben heel blij met de campagne van SIRE; voor wie?
Ik worstel
Waarom is het zo lastig om kwetsbaarheden met elkaar te delen? Ben je dan ‘minder’, zijn mensen bang dat je dan ‘labiel’ bent en je werk niet meer kan doen? Dat iedereen zijn of haar worstelingen in het leven kent kwam laatst ‘mooi’ naar voren. Leon van der Flier verzorgde een workshop voor de BlackBox-Netwerktafel; ‘Luctor et Emergo’ (Ik worstel en kom boven). Prachtige fotografie van Leon die diverse emoties vastlegde. Aan de hand van acht foto’s met emoties werden de leden van onze Netwerktafel uitgedaagd. Zoals Leon mooi omschrijft:
‘Where there is perfection, there is no story to tell’
Ik ben niet perfect
Dat het delen van worstelingen verbinding oplevert kunnen alle leden van de BlackBox-Netwerktafel je bevestigen. In mijn ogen kan het delen van je worstelingen ook bijdragen dat anderen je beter begrijpen; je keuzes, je uitspraken. En met deze blog in de maak scheef ik die boodschap ook aan mezelf. Een van mijn ‘niet helpende patronen’ is dat ik ervaar dat ik alles alleen moet doen. Een hardnekkig patroon ontstaan in mijn kindertijd. Waar heb ik het telefoonnummer van mijn psycholoog ook alweer gelaten….
Reageren op mijn blog? Graag. Schrijf hieronder je bericht.