Mijn vader zei altijd: “je hebt oorzaak en gevolg”. Van hem heb ik geleerd dat je tijd en energie kan steken in de gevolgen ‘maar’ dat je beter naar de oorzaken kan kijken. Ook al kost dat in eerste instantie meer tijd of energie: begin bij de basis. Een huis bouw je toch ook niet zonder fundering? Bijzonder dat ik in de psychische gezondheidszorg regelmatig zaken zie en hoor in de categorie; als het kalf verdronken is, dempt men de put.
Met de deurklink in je handen
In mei gaf ik een training over psychische gezondheid. Ik hoorde van enkele deelnemers nare verhalen. Verhalen over de psychische hulpverlening. Dat een van de deelnemers met haar dochter van 17 bij de huisarts kwam vanwege aanhoudende sombere klachten.
Dat de huisarts zei: “ja wat wil je dat ik ermee doe?”
Of dat iemand bij de psychiater kwam, nadat hij zover was om professionele hulp te zoeken (onder andere vanwege schaamte en (zelf)stigma), en het antwoord kreeg: “u bent toch veel te jong om dergelijke klachten te hebben”. In beide gevallen begrijp je dat ze alweer met de deurklink in hun handen stonden. In de categorie; ik zoek wel een ander en helaas ook veel voorkomend: laat maar…
Hij loopt vanzelf tegen de lamp
Ik probeer niet te oordelen over bovenstaande situaties. Ik was er immers niet bij. Helaas hoor ik dergelijke verhalen regelmatig. En ik maak ze zelf ook mee. Zo heb ik twee jaar geleden met een kennis meegemaakt dat zijn huisarts zei: “hij loopt vanzelf wel tegen de lamp”. Doelend op het feit dat de politie dan weer gebeld zou worden. Dat gebeurde met enige regelmaat. De politieagent die ik sprak zat ook met zijn handen in het haar. De GGZ trok haar handen af ‘van mijn kennis’; te complexe problematiek… of zoiets.
APK’tje voor mijn bovenkamer
Natuurlijk is het niet alleen maar slecht. Neem nou mijn psycholoog. Ik ben superblij met hem. Na mijn twee opnames op de PAAZ * heb ik ruim 1,5 jaar bij hem therapie gehad. Na die periode zei hij: “je kan altijd bij mij terecht, liever dat je 1 keer ‘teveel’ belt dan dat ik je hier weer zie op de PAAZ”. De afgelopen jaren heb ik een paar keer ‘een APK’tje’ bij hem aangevraagd. Ik belde het secretariaat van de poli psychiatrie en binnen twee weken zat ik bij mijn psycholoog. Een of twee sessies en ik kon weer vooruit. Een paar maanden geleden hoorde ik dat ook hij met zijn handen in het haar zit.
Hallo! Ik heb hulp nodig
De secretaresse van de poli psychiatrie vroeg me: “heeft u een verwijzing van uw huisarts?” ”Uhm nee maar ik ben bekend bij jullie en kom vaker voor een of twee sessies”. Ze herkende me volgens mij nog wel aan mijn stem. “Helaas is het toch nodig dat u een verwijzing vraagt aan uw huisarts. Dan krijgt u eerst een intake bij de psychiater en dan bekijken we bij welke psycholoog u terecht kunt”. Intake? Om te bepalen wat mijn diagnose is? Ik durf wel een schot voor de boeg te doen.
Nee ik ben niet depressief, nog niet, daarom trek ik op tijd aan de bel.
En hoorde ik nou dat ze zei, dat het dan ook nog de vraag is of ik bij mijn eigen psycholoog terecht kan? Afijn; we zijn 3 maanden verder…
In mijn volgende blog leest u het vervolg. En maak ik graag een kleine rekensom: in het kader van ‘oorzaak en gevolg’ zoals mijn pa altijd zei ;-).
* PAAZ: Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis
Reageren op mijn blog? Graag. Schrijf hieronder je bericht.